Wat Is Dat

Het Meest Gebruikte Woord In Het Engels Heeft Misschien Maar Drie Letters, Maar Het Heeft Een Grote Impact.

De’. Het is alomtegenwoordig; we kunnen ons geen Engels voorstellen zonder. Maar het stelt niet veel voor. Het is niet beschrijvend, suggestief of inspirerend. Technisch gezien is het betekenisloos. En toch kan dit saaie en onschuldig lijkende woord een van de krachtigste woorden in de Engelse taal zijn.

The’ staat bovenaan de ranglijst van meest gebruikte woorden in het Engels, goed voor 5% van elke 100 gebruikte woorden. “‘The’ staat echt mijlenver boven al het andere,” zegt Jonathan Culpeper, professor in de taalkunde aan de Universiteit van Lancaster. Maar waarom? Het antwoord is tweeledig, volgens het BBC Radio 4 programma Word of Mouth. George Zipf, een Amerikaanse taalkundige en filoloog uit de 20e eeuw, zette het principe van de minste inspanning uiteen. Hij voorspelde dat korte en eenvoudige woorden het meest zouden voorkomen – en hij had gelijk.

De tweede reden is dat “the” een centrale plaats inneemt in de Engelse grammatica en eerder een functie heeft dan een betekenis. Woorden worden verdeeld in twee categorieën: uitdrukkingen met een semantische betekenis en functionele woorden zoals ‘the’, ‘to’, ‘for’, die een functie hebben. ‘De’ kan op meerdere manieren functioneren. Dit is typisch, verklaart Gary Thoms, assistent-professor taalkunde aan de Universiteit van New York: “een woord met een hoog gebruik zal vaak een echte flexibiliteit ontwikkelen”, met verschillende subtiele toepassingen die het moeilijk te definiëren maken. Om ons te helpen begrijpen waarnaar wordt verwezen, maakt ‘de’ zelfstandige naamwoorden zinvol als onderwerp of object. Dus zelfs iemand met een rudimentaire kennis van het Engels kan het verschil zien tussen ‘I ate an apple’ en ‘I ate the apple’.

Maar hoewel ‘de’ op zichzelf geen betekenis heeft, “lijkt het in staat om dingen te doen op subtiele en wonderbaarlijke manieren,” zegt Michael Rosen, dichter en auteur. Denk aan het verschil tussen ‘hij scoorde een doelpunt’ en ‘hij scoorde het doelpunt’. De toevoeging van ‘de’ geeft onmiddellijk iets belangrijks aan over dat doelpunt. Misschien was het de enige van de wedstrijd? Of misschien was het de beslissende goal waarmee de competitie werd gewonnen? De context bepaalt heel vaak de betekenis.

Er zijn veel uitzonderingen op het gebruik van het bepaalde lidwoord, bijvoorbeeld in verband met eigennamen. We zouden niet verwachten dat iemand “de Jonathan” zegt, maar het is niet onjuist om te zeggen “je bent niet de Jonathan die ik dacht dat je was”. En een voetbalcommentator kan opzettelijk een algemene sfeer creëren door te zeggen “je hebt de Lampards op het middenveld” om spelers als Lampard te bedoelen.

Het gebruik van ‘de’ kan zijn toegenomen naarmate de handel en de productie groeiden in de aanloop naar de industriële revolutie, toen we behoefte hadden aan referentiepunten voor dingen en processen. ‘De’ hielp om een duidelijk onderscheid te maken en kon fungeren als kwantificeerder, bijvoorbeeld ‘de boterplak’.

Dit zou kunnen leiden tot de overtuiging dat ‘the’ een werkpaard van het Engels is; functioneel maar saai. Maar Rosen verwerpt die opvatting. Hoewel kinderen op de basisschool wordt geleerd ‘wow’-woorden te gebruiken, waarbij ze eerder kiezen voor ‘exclaimed’ dan voor ‘said’, denkt hij niet dat een woord meer of minder ‘wow’-factor heeft dan een ander; het hangt allemaal af van hoe het wordt gebruikt. “Kracht in taal komt voort uit de context… ‘de’ kan een wow-woord zijn,” zegt hij.

Dit eenvoudigste woord kan worden gebruikt voor een dramatisch effect. Aan het begin van Hamlet wordt de uitspraak van een bewaker “Leve de Koning” al snel gevolgd door de verschijning van de geest: “Lijkt het niet op de Koning?”. Naar wie verwijst ‘de’, vraagt het publiek zich af? De levende koning of een dode koning? Dit soort dubbelzinnigheid is het soort ‘haakje’ dat schrijvers gebruiken om ons aan het twijfelen te brengen, een beetje ongemakkelijk zelfs. “‘De’ doet hier veel werk,” zegt Rosen.

Diepere betekenis

‘De’ kan zelfs filosofische implicaties hebben. De Oostenrijkse filosoof Alexius Meinong zei dat een aanduidende zin als ‘het ronde vierkant’ dat object introduceerde; er was nu zoiets. Volgens Meinong schiep het woord zelf niet-bestaande objecten, met als argument dat er objecten zijn die bestaan en objecten die niet bestaan – maar die allemaal door de taal worden gecreëerd. “‘Het’ heeft een soort magische eigenschap in de filosofie,” zegt Barry C Smith, directeur van het Instituut voor Filosofie, Universiteit van Londen.

De Britse filosoof Bertrand Russell schreef in 1905 het artikel On Denoting, over het bepaalde lidwoord. Russell kwam met een theorie over definitieve omschrijvingen. Hij vond het onaanvaardbaar dat zinnen als ‘de man in de maan’ werden gebruikt alsof ze echt bestonden. Hij wilde de oppervlakkige grammatica van het Engels herzien, omdat die misleidend was en “geen goede gids voor de logica van de taal”, legt Smith uit. Over dit onderwerp is sindsdien, in een filosofische context, gediscussieerd. “Ondanks de eenvoud van het woord,” merkt Thoms op, “heeft het zich lange tijd aan een nauwkeurige definitie onttrokken.”

Lynne Murphy, hoogleraar taalkunde aan de Universiteit van Sussex, sprak in 2019 op de Boring Conference, een evenement dat onderwerpen viert die alledaags, gewoon en over het hoofd gezien zijn, maar die fascinerend blijken te zijn. Zij wees erop hoe vreemd het is dat ons meest gebruikte woord een woord is dat veel talen in de wereld niet hebben. En hoe verbazingwekkend Engelstaligen zijn om de ontelbare manieren waarop het wordt gebruikt te doorgronden.

Scandinavische talen zoals Deens of Noors en sommige Semitische talen zoals Hebreeuws of Arabisch gebruiken een affix (of een korte toevoeging aan het einde van een woord) om te bepalen of de spreker naar een bepaald object verwijst of een meer algemene term gebruikt. Het Lets of het Indonesisch gebruiken een aanwijzingswoord – woorden als ‘dit’ en ‘dat’ – om de functie van ‘de’ te vervullen. Er is een andere groep talen die geen van deze middelen gebruikt, zoals het Urdu of het Japans.

Functiewoorden zijn zeer specifiek voor elke taal

Iemand die Hindi of Russisch als moedertaal heeft, zal dus heel anders moeten denken bij het construeren van een zin in het Engels. Murphy zegt dat zij bijvoorbeeld heeft gemerkt dat haar Chinese studenten zich soms indekken en ‘de’ toevoegen waar dat niet nodig is. Smith beschrijft daarentegen Russische vrienden die zo onzeker zijn over het gebruik van ‘the’ dat ze soms een kleine pauze inlassen: “Ik ging naar… bank. Ik pakte … pen. Engelstaligen die een taal zonder equivalent van ‘the’ leren, hebben het ook moeilijk en kunnen overcompenseren door in plaats daarvan woorden als ‘this’ en ‘that’ te gebruiken.

Atlantische kloof

Zelfs binnen de taal zijn er subtiele verschillen in het gebruik van ‘the’ in Brits en Amerikaans Engels, bijvoorbeeld als het gaat om het bespelen van een muziekinstrument. Een Amerikaan zal eerder zeggen ‘I play guitar’, terwijl een Brit misschien zal kiezen voor ‘I play the guitar’. Maar er zijn ook instrumenten waarbij beide nationaliteiten ‘the’ graag weglaten, zoals ‘I play drums’. Dezelfde persoon kan zijn spel op een bepaald instrument ook afwisselend met of zonder het bepaalde lidwoord noemen – omdat beide correct zijn en beide zinvol.

Wat Is Voicewatch En Hoe Beantwoordt Het Aan De Behoeften van De Markt?

En toch, om in de muzikale sfeer te blijven, is er een subtiel verschil in betekenis van ‘de’ in de zinnen ‘ik speel piano’ en ‘ik poets piano’. Instinctief begrijpen we in de eerste zin dat het pianospel algemeen is en niet beperkt tot één instrument, en in de tweede zin weten we dat het om één specifieke piano gaat die spik en span wordt gemaakt.

Culpeper zegt dat ‘de’ ongeveer een derde minder voorkomt in gesproken taal. Of het vaker wordt gebruikt in tekst of in spraak hangt natuurlijk af van het onderwerp in kwestie. Bij een meer persoonlijk, emotioneel onderwerp komt ‘de’ wellicht minder vaak voor dan bij een meer formeel onderwerp. De’ komt het meest voor in academisch proza, een nuttig woord bij het verstrekken van informatie – of het nu gaat om wetenschappelijke artikelen, juridische contracten of het nieuws. In romans wordt ‘de’ het minst gebruikt, deels omdat er conversatie in besloten ligt.

Deborah Tannen, een Amerikaanse taalkundige, heeft de hypothese dat mannen meer in verslag en vrouwen meer in rapport handelen – dit zou kunnen verklaren waarom mannen vaker ‘de’ gebruiken.

Volgens Culpeper zeggen mannen significant vaker ‘de’. Deborah Tannen, een Amerikaanse taalkundige, heeft de hypothese dat mannen meer in rapport en vrouwen meer in rapport handelen – dit zou kunnen verklaren waarom mannen vaker ‘de’ gebruiken. Afhankelijk van de context en de achtergrond kan een vrouw in meer traditionele machtsstructuren ook gesocialiseerd zijn om niet de stem van de autoriteit aan te nemen en dus minder vaak ‘de’ gebruiken. Hoewel dergelijke veralgemeningen op basis van geslacht ook afhangen van de aard van het bestudeerde onderwerp.

Mensen met een hogere status gebruiken ook vaker ‘de’ – het kan een signaal zijn van hun prestige en (zelf)belangrijkheid. En als we het hebben over ‘de premier’ of ‘de president’ geeft dat meer macht en gezag aan die rol. Het kan ook een concept geloofwaardigheid geven of een agenda bevorderen. Praten over ‘het broeikaseffect’ of ‘het migratieprobleem’ maakt die ideeën definitief en veronderstelt het bestaan ervan.

‘De’ kan een “zeer vluchtig” woord zijn, zegt Murphy. Iemand die verwijst naar ‘de Amerikanen’ versus gewoon ‘Amerikanen’ is waarschijnlijker kritisch over die bepaalde nationaliteit in een of andere hoedanigheid. Toen men in de aanloop naar de Holocaust naar ‘de Joden’ verwees, werd dat andersdenkend en objectiverend. Volgens Murphy “‘De’ doet de groep lijken alsof het een grote, uniforme massa is, in plaats van een diverse groep individuen.” Daarom werd Trump bekritiseerd omdat hij het woord in die context gebruikte tijdens een Amerikaans presidentieel debat in 2016.

Oorsprong

We weten niet precies waar ‘de’ vandaan komt – het heeft geen precieze voorouder in de Oud-Engelse grammatica. De Angelsaksen zeiden geen ‘de’, maar hadden hun eigen versies. Deze zijn niet helemaal uitgestorven, volgens historisch taalkundige Laura Wright. In delen van Yorkshire, Lancashire en Cumberland is er een overblijfsel van Oudengelse verbuigingsvormen van het bepaalde lidwoord – t’ (zoals in “going t’ pub”).

De letter y in termen als “ye olde tea shop” is afkomstig van de oude rune Thorn, onderdeel van een schrijfsysteem dat eeuwenlang in heel Noord-Europa werd gebruikt. Pas vrij recent, met de invoering van het Romeinse alfabet, is ‘th’ ontstaan.

De’ verdient het om gevierd te worden. Het drieletterwoord overtreft zijn gewicht in termen van impact en breedte van contextuele betekenis. Het kan politiek zijn, het kan dramatisch zijn – het kan zelfs niet-bestaande concepten doen ontstaan.

Similar Posts